Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ
9/9/2021
Η 15ετία 1980-1995 ήταν το απόλυτα επιτυχημένο διάστημα εμφάνισης σπουδαίων ταλέντων στο ελληνικό μπάσκετ. Οι μικρές εθνικές σάρωναν παντού, οι νεαροί παίκτες έβρισκαν θέση στα ρόστερ των ομάδων και το μπάσκετ έδειχνε να έχει ένα λαμπρό μέλλον…
Η παραγωγική διαδικασία απέδιδε καρπούς εκείνη την εποχή κι ένας από τους βασικούς λόγους για να συμβεί αυτό ήταν το ότι οι ομάδες, μικρές και μεγάλες, είχαν το ίδιο κίνητρο για να ασχοληθούν σοβαρά με τις υποδομές τους.
Η παραγωγική διαδικασία απέδιδε καρπούς εκείνη την εποχή κι ένας από τους βασικούς λόγους για να συμβεί αυτό ήταν το ότι οι ομάδες, μικρές και μεγάλες, είχαν το ίδιο κίνητρο για να ασχοληθούν σοβαρά με τις υποδομές τους.
Την δεκαετία του ’80 είχα την τύχη να διδαχτώ το μπάσκετ σε ένα από τα μεγαλύτερα μπασκετικά σχολεία της εποχής, το Περιστέρι. Μια ομάδα που πρόσφερε στο άθλημα μεγάλα ταλέντα, από την Α1 μέχρι και την τελευταία κατηγορία της ΕΣΚΑ. Το Περιστέρι δεν έκανε παιδομάζωμα. Δούλευε τα δικά του παιδιά, πίστευε σε αυτά και τα αποτελέσματα φαίνονταν ξεκάθαρα.
Αυτό δεν ισχύει πια… Οι μικρές ομάδες έχασαν το κίνητρο. Γιατί και το Περιστέρι μια ‘’μικρή’’ ομάδα ήταν, η οποία κυνήγησε το όνειρό της και τα κατάφερε. Τα κατάφερε όμως γιατί ήξερε ότι έχει δικαίωμα στο όνειρο, μπορούσε να το αγγίξει αν δούλευε σκληρά! Πολλές μικρές ομάδες τα κατάφεραν εκείνη την εποχή! Και πολλοί παίκτες τους έφτασαν ψηλά…
Τότε όμως δεν υπήρχαν κατηγορίες στα παιδικοεφηβικά και φυσικά δεν υπήρχε παιδομάζωμα από καμία ομάδα. Τα παιδιά αγαπούσαμε τον σύλλογό μας, παίζαμε για την φανέλα, τον συμπαίκτη μας, τον προπονητή μας. Ναι, υπήρχε το περιβόητο ‘’δελτίο’’, αρκετοί ταλαιπωρηθήκαμε για να ελευθερωθούμε, αλλά ειλικρινά δεν αντέχω να βλέπω σήμερα 18χρονα παιδιά να έχουν αλλάξει ήδη 5 και 6 ομάδες !!! Ξέρω ότι θα ακουστεί σκληρό, αλλά αυτό για μένα δείχνει κακή νοοτροπία και σίγουρα έλλειψη μπασκετικής ταυτότητας…!!!
Καταργήστε τις κατηγορίες… ΧΘΕΣ!!!
Δώστε κίνητρο στις ‘’μικρές’’ ομάδες να παράξουν παίκτες! Δώστε κίνητρο στους παίκτες και τους προπονητές των μικρών ομάδων να διακριθούν μέσα από μια ισότιμη και αξιοκρατική διαδικασία, μια διαδικασία η οποία στο παρελθόν απέδωσε καρπούς βγάζοντας σπουδαίους παίκτες και προπονητές και αφήνοντας μικρούς συλλόγους να χτίσουν την δική τους ιστορία, με καμάρι και περηφάνια.
Δεν είναι επιστροφή στο παρελθόν, είναι μια διόρθωση που έχει αργήσει να γίνει και που θα δώσει νέα ώθηση σε μια παραγωγική διαδικασία που τα τελευταία χρόνια έχει απενεργοποιηθεί…
Κατά την γνώμη μου υπάρχουν άλλα δύο μεγάλα ΑΓΚΑΘΙΑ που συνδέονται άμεσα με τα προηγούμενα: Το ένα είναι η μοριοδότηση των μικρών αθλητών στα πανελλήνια πρωταθλήματα και το άλλο είναι το όριο των μεταγραφών στις μικρές ηλικίες. Δύο αγκάθια που έχουν δημιουργήσει, ούτε πολύ ούτε πολύ, μια καλοστημένη μπίζνα στην οποία δυστυχώς συμμετέχουν γονείς, παιδιά, προπονητές, παράγοντες, μάνατζερ και πολλοί ακόμα. Και φυσικά είναι μια κατάσταση που αποτρέπει τους παράγοντες των περισσοτέρων ομάδων να δημιουργήσουν παίκτες αφού ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή κάποιος σύλλογος θα τους ‘’κλέψει’’ χωρίς καν να τους ρωτήσει…
Αυτό πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να σταματήσει! Προσοχή, όχι δεσμεύοντας τα παιδιά, αλλά να υπάρχει ένας τέτοιος μηχανισμός ώστε κανείς να μην είναι αδικημένος. Ποιος είναι ο μηχανισμός? Οι αρμόδιοι θα πρέπει να δουλέψουν και να τον βρουν και δεν είναι κακό να μπαίνουν και κάποια πράγματα σε διαβούλευση πριν οριστικοποιηθούν.
Κλείνοντας, με όση δύναμη μπορεί να έχει η ταπεινή μου άποψη, θέλω να δω τα αντανακλαστικά τόσο την επικείμενης διοίκησης της ΕΟΚ, όσο και της νεοσύστατης διοίκησης της ΕΣΚΑ για όλα αυτά. Η ΕΟΚ σε πανελλήνιο επίπεδο και η ΕΣΚΑ σε τοπικό, καλούνται ήδη να δώσουν λύσεις σε σοβαρά θέματα που θα καθορίσουν το μέλλον του ταλαιπωρημένου ελληνικού μπάσκετ και η παραγωγική διαδικασία είναι αναμφισβήτητα το βασικότερο από όλα!
Αναμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις εξελίξεις!
Δεσποτάκης Μάριος
Προπονητής Καλαθοσφαίρισης
Μέλος ΔΣ του ΣΕΠΚ
