Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ
7/11/2020
Το lockdown είναι μια ευκαιρία για περισυλλογή, αυτοκριτική και φυσικά ανασυγκρότηση. Επίσης σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις απολογισμούς και να θυμηθείς πράγματα και καταστάσεις που στην ροή της καθημερινότητας δεν έχεις τον χρόνο να ασχοληθείς. Στην μέχρι τώρα προπονητική πορεία μου λοιπόν στο μπάσκετ, είχα την τύχη να συνεργαστώ με πολλούς αξιόλογους παράγοντες, παίκτες και συνεργάτες προπονητές και με τους τελευταίους θέλω να ασχοληθώ στο άρθρο αυτό.
Η έννοια του assistant coach στην Ελλάδα είναι υποτιμημένη, σε σχέση με αυτό που συμβαίνει σε άλλα μπασκετικά προηγμένα κράτη όπως πχ η Ισπανία ή οι ΗΠΑ. Ο assistant coach έχει σοβαρό ρόλο στην ομάδα, προσφέρει πολλά και κατά την γνώμη μου χρίζει ανάλογης επιβράβευσης και δημοσιότητας. Η θέση αυτή απαιτεί ιδιαίτερες αρετές καθώς πέρα από τις μπασκετικές γνώσεις, χρειάζεται κάποιος να είναι διακριτικός, έξυπνος, ομαδικός, να κρατάει ισορροπίες, να σέβεται τους ρόλους και φυσικά να είναι ηθικός και έντιμος.
Προσωπικά είμαι πλέον ένας προπονητής που μου αρέσει να δίνω χώρο στους συνεργάτες μου να εκφράσουν αυτό που έχουν μέσα τους. Όλοι οι άνθρωποι όταν τους εμπιστευτείς μπορούν να προσφέρουν πολλά, αυτό είναι κανόνας. Φυσικά υπάρχουν κι εκείνοι που πάντα θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν τις καταστάσεις προς όφελος τους, όντας αχάριστοι και αγνώμονες, όμως επειδή η ζωή είναι πολύ δίκαιη, αυτοί ΠΑΝΤΑ καταλήγουν (μπασκετικά και όχι μόνο...) εκεί που τους αξίζει…
Συνεργάστηκα λοιπόν με αρκετούς προπονητές και θα θεωρήσω τον εαυτό μου δικαιωμένο και τυχερό για τις επιλογές μου γιατί στην πλειονότητά τους είναι άξιοι τόσο ως προπονητές όσο και ως άνθρωποι. Άλλωστε η συνέχεια την καριέρας τους έδειξε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στην ζωή.
Θα ήταν άδικο να μην αναφέρω τους Νίκο Πολυζογόπουλο (Αρκαδικός) Γιώργο Καραμβάλη (Εσπερίδες), Χρήστο Φαρμάκη (Απόλλων), Δήμητρη Δανιήλ (Ίλιον), Νίκο Ρήγγα (Δάφνη) , Θανάση Σταρέντζη (Απόλλων), Γιώργο Αντωνιάδη (ΦΕΑ), Μέμη Δελώτη (Απόλλων), Χρήστος Τάσης (Αγ. Ανάργυροι) με τους οποίους είχα άψογη συνεργασία και βιώσαμε μαζί πολλές επιτυχίες.
Προσωπικά είμαι πλέον ένας προπονητής που μου αρέσει να δίνω χώρο στους συνεργάτες μου να εκφράσουν αυτό που έχουν μέσα τους. Όλοι οι άνθρωποι όταν τους εμπιστευτείς μπορούν να προσφέρουν πολλά, αυτό είναι κανόνας. Φυσικά υπάρχουν κι εκείνοι που πάντα θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν τις καταστάσεις προς όφελος τους, όντας αχάριστοι και αγνώμονες, όμως επειδή η ζωή είναι πολύ δίκαιη, αυτοί ΠΑΝΤΑ καταλήγουν (μπασκετικά και όχι μόνο...) εκεί που τους αξίζει…
Συνεργάστηκα λοιπόν με αρκετούς προπονητές και θα θεωρήσω τον εαυτό μου δικαιωμένο και τυχερό για τις επιλογές μου γιατί στην πλειονότητά τους είναι άξιοι τόσο ως προπονητές όσο και ως άνθρωποι. Άλλωστε η συνέχεια την καριέρας τους έδειξε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στην ζωή.
Θα ήταν άδικο να μην αναφέρω τους Νίκο Πολυζογόπουλο (Αρκαδικός) Γιώργο Καραμβάλη (Εσπερίδες), Χρήστο Φαρμάκη (Απόλλων), Δήμητρη Δανιήλ (Ίλιον), Νίκο Ρήγγα (Δάφνη) , Θανάση Σταρέντζη (Απόλλων), Γιώργο Αντωνιάδη (ΦΕΑ), Μέμη Δελώτη (Απόλλων), Χρήστος Τάσης (Αγ. Ανάργυροι) με τους οποίους είχα άψογη συνεργασία και βιώσαμε μαζί πολλές επιτυχίες.
Θα κάνω όμως μια ιδιαίτερη αναφορά σε τρεις ανθρώπους, με τους οποίους είχαμε μακροχρόνια συνεργασία, ζώντας πολλά, μέσα κι έξω από τις γραμμές του γηπέδου, χτίζοντας αληθινές φιλίες, καθώς και οικογενειακές σχέσεις.
Γιάννης Λιαπάκης
Συναντηθήκαμε στην ΑΕΚ Περιστερίου και συνεργαστήκαμε για αρκετά χρόνια. Άνθρωπος με ξεκάθαρη άποψη, σοβαρός στην δουλειά του και πολύ εργατικός. Είχε διάθεση να βελτιώνεται συνεχώς. Ζήσαμε μαζί σημαντικές επιτυχίες. Συζητούσαμε ατελείωτες ώρες γενικά για το μπάσκετ, ενώ υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός κι εκτίμηση. Για μένα όμως όλοι κρίνονται στα δύσκολα και όχι στις νίκες και στις ανόδους.
Τότε λοιπόν, κάπου στο 2008, διαφώνησα με την ομάδα που βρισκόμουν κι έπρεπε να φύγω. Η διοίκηση αμέσως έκανε πρόταση στον Γιάννη, με τα διπλάσια χρήματα από αυτά που έπαιρνε μέχρι τότε, για να αναλάβει αυτός την ομάδα. Τεράστια ευκαιρία! Α1 γυναικών ήταν και η προοπτική πραγματικά σπουδαία. Θα μπορούσε αυτό να ήταν η αρχή για μια διαφορετική καριέρα για τον ίδιο! Και να σημειωθεί ότι εκείνη την εποχή δεν είχε κάποια άλλη δουλειά, άρα χρειαζόταν πολύ τα χρήματα που του πρόσφεραν…
‘’Εμένα με έφερε ο Δεσποτάκης στην ομάδα και δεν πρόκειται να τον πουλήσω ποτέ’’ ήταν η απάντησή του… Απίστευτο! Ήταν μια απόφαση που λίγοι έχουν τα προσόντα να πάρουν. Ο άνθρωπος αυτός ‘’έχασε’’ μια πολύ μεγάλη (τότε) ευκαιρία για να μην πουλήσει τις αρχές και τις αξίες του! Όμως για μένα ‘’κέρδισε’’ πάρα πολλά!
Σήμερα ο Γιάννης βρίσκεται στην Ιρλανδία. Είναι εκεί περίπου 7 χρόνια, head coach πλέον με πολλές επιτυχίες, Πρωταθλητής Ιρλανδίας πέρυσι και όπως μαθαίνω, ίσως ο επόμενος προπονητής της εθνικής ομάδας της χώρας, ενώ έχει προτάσεις και από ομάδες της Αγγλίας. Απόλυτα επιτυχημένος και με αξιόλογο μέλλον, όπως δείχνουν τα πράγματα, ενώ παράλληλα είναι ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης.
Γιάννης Ράπτης
Ίσως ο πιο εργατικός άνθρωπος που έχω δει στο μπάσκετ. Δούλευε ατελείωτες ώρες στον υπολογιστή του, παρουσιάζοντας εκπληκτικά πράγματα στο scouting report. Ήταν κυριολεκτικά λες και βρισκόταν μέσα στο μυαλό μου, αφού ετοίμαζε ακριβώς ότι χρειαζόμουν, χωρίς πολλές φορές να έχω προλάβει να του το ζητήσω.
Απολαύσαμε δυνατές χρονιές με σημαντικές επιτυχίες όπως το νταμπλ γυναικών το 2006, δουλεύοντας συχνά κάτω από πολύ ιδιαίτερες συνθήκες και αρκετές δυσκολίες. Συζητούμε πολύ. Στήριζε όλες τις αποφάσεις μου, ακόμα και αυτές που μπορεί να ήταν λάθος, δείχνοντας μου απόλυτη εμπιστοσύνη, κάτι βέβαια αμοιβαίο, γιατί κι εγώ τον εμπιστευόμουν απόλυτα.
Η πορεία του Γιάννη ήταν σπουδαία. Μετά την συνεργασία μας βρέθηκε στην Α1 ανδρών, εργάστηκε με επιτυχία στο εξωτερικό, φτάνοντας ακόμα και μέχρι την Κίνα!
Σήμερα, με διαφορετικές πλέον προτεραιότητες, είναι ιδιοκτήτης ενός πολύ γνωστού φροντιστηρίου ξένων γλωσσών στην Νέα Σμύρνη, ενώ παράλληλα προπονεί την ανδρική ομάδα του ΠΑΚ Χαλανδρίου, χωρίς φυσικά να έχει αποκλείσει κάποια ‘’επιστροφή’’ σε πιο υψηλό επίπεδο…
Γιάννης Ζαφειρακόπουλος
Το 2014 έχοντας κατακτήσει το πρωτάθλημα Β’ ΕΣΚΑ με την Δάφνη, έρχεται ο 20χρονος τότε Γιάννης και μου λέει ‘’coach, θα σταματήσω, θέλω να γίνω προπονητής’’! Στην αρχή προσπάθησα να τον μεταπείσω αφού θεώρησα ότι ήταν πολύ μικρός για να αποσυρθεί, αλλά αφού πείστηκα ότι ήταν αποφασισμένος, επιλέξαμε να μπει στο προπονητικό team της ομάδας.
Στις επόμενες δύο χρονιές κατακτήσαμε άλλα δύο πρωταθλήματα και φτάσαμε στην Β’ Εθνική. Ο Γιάννης ήταν πραγματικά πολύτιμος σε αυτή την πορεία, δουλεύοντας σκληρά. Ήταν σοβαρός, τίμιος και φιλόδοξος. Μου άρεσε η φιλοσοφία του και ο τρόπος που έβλεπε τα πράγματα.
Πριν δυο χρόνια ο Γιάννης βρέθηκε σε ένα δίλλημα. Έπρεπε να αποφασίσει αν θα συνεχίσει την προπονητική ή θα ασχοληθεί με το επάγγελμα που είχε σπουδάσει, την μαγειρική. Με ρώτησε να του πω την άποψή μου… Τον ρώτησα τι αγαπάει περισσότερο και μου είπε ‘’τα αγαπάω το ίδιο’’. Δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη για μένα. Ζώντας την επαγγελματική ανασφάλεια του μπασκετικού χώρου στην Ελλάδα, τον ‘’πίεσα’’ να ακολουθήσει την μαγειρική… Και νομίζω πως έκανα πάρα πολύ καλά…
Σήμερα ο Γιάννης στα 27 του, εργάζεται σε πολύ καλά μαγαζιά της Αθήνας και όπως μαθαίνω από κοινούς γνωστούς, θεωρείται ένας από τους πιο ανερχόμενους σεφ του χώρου, με λαμπρό μέλλον!
Κλείνοντας δεν θα αναφερθώ με λεπτομέρειες για τον σημερινό μου συνεργάτη, τον Γιάννη Μπελέγρη, όμως στο πρόσωπό του διακρίνω στοιχεία από όλους τους προηγούμενους συνεργάτες μου και αυτό με κάνει να είμαι αισιόδοξος. Άλλωστε στην δεύτερη χρονιά της συνεργασίας μας μόνο θετικά είναι τα αποτελέσματα τόσο στο αγωνιστικό κομμάτι όσο και στα θέματα εργατικότητας, νοοτροπίας και συμπεριφοράς.
Δεσποτάκης Μάριος
Basketball Coach
