Δουλειά, Θυσίες και Συναίσθημα...!!!

1/1/2019
Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ

Δυστυχώς οι μπασκετικές κι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν το 2018 να αρθρογραφώ με την συνέπεια που θα ήθελα. Οι διακοπές των Χριστουγέννων όμως είναι μια πολύ καλή περίοδος για σκέψεις, περισυλλογή και ενίοτε ανασύνταξη!

Θα ήθελα λοιπόν να αναφερθώ στα νέα παιδιά, στους νεαρούς αθλητές και αθλήτριες. Είναι σημαντικό να ξέρουν που θα πρέπει να βασιστούν για να έχουν καλές πιθανότητες επιτυχίας στην πορεία τους στον χώρο του μπάσκετ και όχι μόνο...!!!

Είχα την τύχη να γαλουχηθώ αθλητικά σε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ μπασκετικό σχολείο, αυτό του Περιστερίου. Εκεί λοιπόν τότε, δεν είχε τόσο μεγάλη σημασία αν ήσουν καλός παίκτης, όσο το αν είχες σωστή νοοτροπία!

Εκεί μάθαμε ότι για να τα καταφέρουμε έπρεπε να δουλέψουμε  πολύ σκληρά, να είμαστε  απόλυτα συγκεντρωμένοι στον στόχο μας, να κάνουμε  θυσίες καθημερινά και να προσπαθούμε πάντα για το καλύτερο!

Εκεί μάθαμε τι σημαίνει ομάδα, συμπαίκτης, προπονητής και πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει σεβασμός και αλληλεγγύη μεταξύ μας!

Εκεί μάθαμε την αξία του να είμαστε αθλητές και το πόσο απαραίτητο είναι να σεβόμαστε και να εκτιμάμε το άθλημα που υπηρετούμε!

Όλα τα παραπάνω ‘’έχτιζαν’’ τον μπασκετικό μας χαρακτήρα, την αθλητική μας νοοτροπία, με προέκταση και την υπόλοιπή ζωή μας η οποία εκ των πραγμάτων επηρεαζόταν άμεσα από τον αθλητισμό.

Δουλεύαμε ασταμάτητα και κυρίως ουσιαστικά. Όταν βρίσκαμε ελεύθερο χρόνο τρέχαμε στο γήπεδο να κάνουμε σουτ, ντρίπλες και να παίξουμε ένα (πάντα σοβαρό) μονό, το οποίο πιστέψτε με, έφτιαχνε παίκτες!

Κάναμε θυσίες. Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω χάσει προπόνηση για ασήμαντο λόγο  όπως ‘’οικογενειακή υποχρέωση’’, ‘’καιρός’’, ‘’εκδρομή’’ κτλ. Ήταν αδιανόητο από όλους να χρησιμοποιήσουν μια τέτοια δικαιολογία για να λείψουν από την προπόνηση…

Υπήρχε ομάδα. Αγαπούσαμε την ομάδα που παίζαμε με όλη μας την ψυχή! Ο συμπαίκτης μας ήταν αδελφός μας, και ο προπονητής ήταν  πατέρας μας. Ήμασταν όλοι μαζί μια οικογένεια, μια γροθιά και νιώθαμε ότι μπορούσαμε να καταφέρουμε τα πάντα!

Ήμασταν αθλητές! Προσέχαμε τον εαυτό μας, την διατροφή μας και αφιερώναμε καθημερινά αρκετό χρόνο για να μελετήσουμε το άθλημά μας, αντιγράφοντας κινήσεις μεγάλων παικτών, διαβάζοντας μπασκετικά άρθρα και πολλά άλλα, σε μια εποχή μάλιστα που δεν υπήρχε internet και εύκολη πληροφόρηση!

Υπήρχε σεβασμός! Το μπάσκετ ήταν για εμάς ιερό! Το παρακολουθούσαμε με θρησκευτική ευλάβεια, το μαθαίναμε με απόλυτη συγκέντρωση και το υπερασπιζόμασταν με ιδιαίτερη θέρμη όταν χρειαζόταν…

Γενικά το μπάσκετ ήταν για εμάς ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ, χωρίς ωστόσο να παραμελούμε σχολείο, οικογένεια, φίλους κτλ. Μάλιστα το μπάσκετ μας βοηθούσε να είμαστε καλοί και στα υπόλοιπα, αφού είχαμε καλή ψυχολογία και θετική ενέργεια συνέχεια.

Δυστυχώς νιώθω ότι σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ… Ως προπονητής καθημερινά έρχομαι αντιμέτωπος με συμπεριφορές νεαρών παιδιών οι οποίες συχνά με αφήνουν άναυδο…

Είναι για μένα αδιανόητο να προσπαθεί κάποιος να παίξει μπάσκετ σοβαρά, χωρίς πρώτα να διαθέτει την απαραίτητη νοοτροπία για να το κάνει αυτό! Όμως τα νέα παιδιά δεν έχουν πειστεί για την αναγκαιότητα αυτή και εμείς οι προπονητές έχουμε μεγάλη ευθύνη…

Ας τα πάρουμε με την σειρά:

Σήμερα τα περισσότερα  παιδιά δεν δουλεύουν σκληρά. Είναι σαφές ότι μόνο η ομαδική προπόνηση δεν αρκεί, όμως τα παιδιά δεν ασχολούνται περισσότερο, δεν θέλουν να κουραστούν ή να χάσουν χρόνο από το σερφάρισμα στο internet ή το play station!

Είναι θετικό ότι κάποια παιδιά εντάσσονται σε  ‘’οργανωμένες ατομικές προπονήσεις’’ όμως κι εδώ θα πρέπει να δούμε αν αυτές τις ζητούν τα ίδια  τα παιδιά. Οι έρευνες πάντως λένε ότι το 70% γίνεται μετά από παρότρυνση ή και πίεση των γονιών τους…

Σήμερα τα παιδιά δεν κάνουν θυσίες. Θα χάσουν μια προπόνηση για κάθε πιθανό λόγο: ‘’έκανε κρύο, είχαμε τραπέζι, πήγαμε στον θείο μου, έφυγα 3ήμερο, δεν είχα πώς να έρθω, έβρεχε και δεν με άφηναν οι γονείς μου κτλ κτλ’’.

Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν ότι χωρίς θυσίες δεν πρόκειται να καταφέρουν τίποτα! Πρέπει να αντιληφθούν ότι οι θυσίες θα  τους  δώσουν  το ‘’πλεονέκτημα’’ που χρειάζονται για να προχωρήσουν και να βελτιωθούν!

Τα περισσότερα παιδιά δεν είναι συγκεντρωμένα σε αυτό που κάνουν! Πρόσφατα βρέθηκα σε μια προπόνηση εφηβικού τμήματος ενός συναδέλφου και είδα έφηβο σε time out για νερό, να τσεκάρει το κινητό του!!! Δεν άντεξα, πλησίασα και τον ρώτησα, για να εισπράξω με χαρακτηριστική  άνεση την απάντηση ‘’περιμένω μήνυμα γιατί μετά έχω κανονίσει’’…!!!

Πως αυτός ο αθλητής μπορεί να δώσει το 100% πνευματικά σε μια προπόνηση? Απλά δεν μπορεί…

Σήμερα η έννοια της ομάδας έχει χάσει την αξία της! Είναι πολύ συχνό πλέον το φαινόμενο του 19χρονου ή και μικρότερου, που έχει ήδη αλλάξει 4-5 ομάδες!!! Πως θα προλάβει αυτό το παιδί να νιώσει ομαδικότητα? Πως θα αγαπήσει τον συμπαίκτη του? Πως θα πάρει πράγματα από τον προπονητή του? Έτσι έχουμε νεαρούς ‘’γυρολόγους’’ με συμπεριφορά παλαιμάχου, χωρίς υγιή συναισθήματα για το μπάσκετ, με ότι αυτό συνεπάγεται για το μπασκετικό του μέλλον…

Δεν είναι τυχαίο ότι τις περισσότερες ομάδες τις κρατούν αγωνιστικά παίκτες άνω των 30 ετών. Η νοοτροπία προηγείται του ταλέντου και αυτό είναι κανόνας χωρίς εξαιρέσεις! Έτσι βλέπουμε 35άρηδες να είναι ηγέτες στις ομάδες τους και οι πιτσιρικάδες που θα έπρεπε να είναι πρωταγωνιστές, να ψάχνουν να βρουν τα πατήματά τους!

Και για να μην υπάρχουν απορίες για το ποιοι καταφέρνουν τελικά να παίξουν μπάσκετ σύμφωνα με τις δυνατότητες τους και ίσως και παραπάνω, θα πω ανεπιφύλακτα ότι τα καταφέρνουν ΜΟΝΟΝ όσοι έχουν σωστή νοοτροπία, ανεξάρτητα από το ταλέντο και τα σωματικά προσόντα! Πολλά τα παραδείγματα που μπορούμε να αναφέρουμε.

Η δουλειά του προπονητή στις μικρές ηλικίες είναι πολύ σημαντική και είναι πέρα από ατομική τεχνική, συστήματα και νίκες. Ο προπονητής αυτός πρέπει να χτίζει νοοτροπίες και συμπεριφορές. Πρέπει να ετοιμάζει αθλητές και κυρίως ανθρώπους. Μπάσκετ δεν θα παίξουν όλοι, αυτό είναι μια αλήθεια. Όλοι όμως αύριο ως ενήλικες θα είναι άνθρωποι ενταγμένοι στην κοινωνία, οικογενειάρχες, εργοδότες ή υπάλληλοι, γιατροί,  πολιτικοί, φίλαθλοι κτλ.  Η νοοτροπία που θα έχουν αποκτήσει από το μπάσκετ θα τους ακολουθεί μια ζωή και θα είναι ‘’συμπαίκτης’’ σε ότι κάνουν, γιατί το μπάσκετ είναι μια πολύ ποιοτική μικρογραφία της ζωής και σε ‘’προπονεί’’ πολύ ρεαλιστικά για την ίδια την ζωή!

Κλείνοντας, θέλω με περηφάνια να αναφέρω, ότι στην ακαδημία μας, στον ΓΣ ΑΡΤΕΜΙΣ ΑΧΑΡΝΩΝ, έχουμε σαν προτεραιότητα την νοοτροπία και τον τρόπο σκέψης των αθλητών μας. Έχουμε πολύ δουλειά ακόμα μέχρι να φτάσουμε στο επιθυμητό επίπεδο, όμως νομίζω ότι είμαστε σε πολύ καλό δρόμο! Οι προπονητές μας είναι αξιόλογοι στην δουλειά τους, είναι και οι ίδιοι αθλητές με άψογη νοοτροπία και πλέον ως προπονητές μεταδίδουν με τον καλύτερο τρόπο την ενιαία φιλοσοφία μας στα παιδιά που προπονούν! Έτσι θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε, άλλωστε αυτός ήταν και ένας από τους βασικότερους λόγους της δημιουργίας του συλλόγου μας!

Εύχομαι ολόψυχα η νέα χρονιά να δώσει σε όλους μας δύναμη να προσπαθήσουμε για το καλύτερο σε ότι κάνουμε και να είμαστε πάντα γεμάτοι με όμορφα συναισθήματα!

Δεσποτάκης Μάριος
Basketball Coach