Το ίδιο φτερούγισμα...

Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ

10/6/2014

Το 2003, στα 31 μου χρόνια βρέθηκα σε ένα πολύ σοβαρό δίλλημα. Έχοντας ο ΣΕΠΚ εφαρμόσει το ασυμβίβαστο παίκτης-προπονητής έπρεπε να επιλέξω αν θα συνεχίσω να παίζω ή να σταματήσω για να συνεχίσω τη προπονητική. Θυμάμαι ότι είχα περάσει μερικά πολύ δύσκολα βράδια ‘’βουτηγμένος’’ στις σκέψεις. Από τη μία η λογική έλεγε προπονητής, από την άλλη το συναίσθημα έλεγε ‘’παίκτης’’… 

Τελικά, όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο, επικράτησε η λογική και σταμάτησα το μπάσκετ. Προπονητής ήμουν από τα 17 μου χρόνια, όμως πλέον τα πράγματα είχαν πάρει το δρόμο τους και δεν μπορούσα να κάνω πίσω.

Την πρώτη χρονιά χωρίς μπάσκετ δεν ήθελα να κάνω ούτε ένα σουτ, παρότι βρισκόμουν καθημερινά στα παρκέ! Δεν έπαιξα ούτε μια φορά μπάσκετ… Δεν πήγα ούτε μια φορά για τρέξιμο ή για βάρη… Και να σκεφτεί κανείς ότι όσο έπαιζα έκανα καθημερινά 4 ώρες προπόνηση…

Σιγά σιγά ξαναμπήκα στη διαδικασία της γυμναστικής. Λίγα βάρη, τρέξιμο, ποδήλατο, κάποιες φορές 5Χ5 και γενικά φρόντιζα να ασκούμαι όσο πιο συστηματικά γίνεται. Όμως κάτι έλειπε… Κάτι που θα μου έδινε το κίνητρο να μεγαλύτερη προσπάθεια… Κάτι που θα μου προκαλούσε συγκίνηση…

Και το κίνητρο ήρθε! Έστω και λίγο διαφορετικό από ότι στο παρελθόν:

Με μια παρέα φίλων, παλιοί συμπαίκτες οι περισσότεροι,  τα τελευταία 3 χρόνια παίζουμε μπάσκετ στο εργασιακό πρωτάθλημα ΕΚΑ, το γνωστό και ως ‘’Νίκος Γκάλης’’, μία καταπληκτική διοργάνωση, πολύ καλά οργανωμένη και με καλό μπασκετικό επίπεδο.

Το απίστευτο σε όλο αυτό είναι η διαδικασία σκέψης και συμπεριφοράς που με έχει βάλει όλο αυτό το θέμα. Και από ότι έχω διαπιστώσει είναι κάτι που έχει συμβεί και στους συμπαίκτες μου:

Έχω μπει στη διαδικασία να προετοιμάζομαι σωματικά και πνευματικά για το παιχνίδι της Κυριακής όπως έκανα και όταν έπαιζα μπάσκετ επαγγελματικά. Προσέχω τη διατροφή μου, κάνω βάρη, τρέξιμο και ποδήλατο, πάω για σουτ με κάθε ευκαιρία,  ελέγχω τα κιλά μου και το μαγικό: Την ημέρα του αγώνα έχω εκείνο το φτερούγισμα αγωνίας για το ματς όπως είχα και στο παρελθόν!!! Εκείνο το φτερούγισμα το οποίο δεν συγκρίνεται με τίποτα!

Στο μπάσκετ οφείλω πάρα πολλά! Ήταν δίπλα μου σε όλες τις φάσεις της ζωής μου από τα 8 μου μέχρι σήμερα. Ήταν πάντα εκεί για να με στηρίξει, να με χαλαρώσει, να με τονώσει και κυρίως να με μάθει πράγματα! 
Στα παιδικά μου χρόνια ήταν ένα απολαυστικό παιχνίδι!

Στις δύσκολες στιγμές της εφηβείας, πέρασα πολλά βράδια στο ανοιχτό γήπεδο της Πρόνοιας κάνοντας εκατοντάδες σουτ ακόμα και με βροχή, τη στιγμή που κάποιοι προτιμούσαν άλλες διεξόδους...

Στο στρατό το μπάσκετ με βοήθησε να περνάω καλά όπου και αν βρέθηκα, όπως για παράδειγμα στη Καστοριά που ήμουν σχεδόν 1 χρόνο!

Αργότερα, για μια 10ετία περίπου, δουλεύοντας πολύ σκληρά, το μπάσκετ μου πρόσφερε τη δυνατότητα να ασχολούμαι επαγγελματικά με αυτό και μου άνοιξε προπονητικούς δρόμους για τη συνέχεια.

Και τώρα στα 42 μου, το μπάσκετ με κάνει να νιώθω υπέροχα, να σέβομαι και να εκτιμάω τον εαυτό μου και τους συναθλητές μου και κυρίως να σέβομαι το ίδιο το άθλημα!

Εύχομαι να είμαστε καλά για να απολαμβάνουμε το μπάσκετ μας γενικώς. Σίγουρα η προπονητική είναι σήμερα το μεγαλύτερο κεφάλαιο στη ζωή μου μετά την οικογένειά μου, όμως δεν ξεχνώ ποτέ πως το αγωνιστικό κομμάτι ήταν η αιτία και η αφετηρία για όλη αυτή την υπέροχη διαδρομή μέχρι τώρα! 

Δεσποτάκης Μάριος

Basketball Coach