Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ
26/9/2013
Ήθελα να
τελειώσει το ευρωμπάσκετ για να εκφράσω τη γνώμη μου για την εικόνα της εθνικής
μας ομάδας στο Ευρωμπάσκετ. Πιστεύω ότι το να κρίνεις χωρίς πρώτα να έχεις μελετήσει όλες τις
παραμέτρους οδηγεί σε λανθασμένα
συμπεράσματα και κακές εντυπώσεις…Από τα φιλικά φαινόταν ότι αυτή η ομάδα ήταν ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο. Ακόμα και όταν αρκετοί μίλαγαν για χρυσά μετάλλια και μεγάλες επιτυχίες, ήταν φανερό στους ψύχραιμους μπασκετικούς ότι υπήρχε θέμα, το οποίο δυστυχώς επιβεβαιώθηκε με τον χειρότερο τρόπο…
Βλέποντας
λοιπόν τα παιχνίδια διέκρινα κάποια στοιχεία τα οποία ήταν καθοριστικά για την
τελική έκβαση της πορείας της εθνικής
μας:
2. Ήμασταν ‘’ρηχοί’’ στα guards. Είχαμε μόνο 2 play maker, με δεδομένο ότι ο Σπανούλης είναι σκόρερ και δεν έχει στο μυαλό του την οργάνωση και τη δημιουργία για τους άλλους. Αυτό μας οδήγησε στο να μην ελέγχουμε το ρυθμό των παιχνιδιών, ειδικά όσο προχωρούσε η διοργάνωση και η κούραση ήταν πλέον εμφανής…
3. Είχαμε soft ψηλούς! Πολύ καλός επιθετικός ο Μπουρούσης, φιλότιμος ο Μαυροκεφαλίδης όσο έπαιξε, προσπάθησε ο άπειρος ο Καββαδάς, όμως δεν είχαμε ένα κορμί να γεμίσουμε τη ρακέτα. Έτσι ήταν μοιραίο στα καθοριστικά παιχνίδια να χάνουμε τις μάχες των ριμπάουντ, δίνοντας στους αντιπάλους μας διπλές και τριπλές επιθέσεις και στερόντας από την ομάδα μας τον αιφνιδιασμό και τις λογικές set επιθέσεις.
4. Δεν αντιδρούσαμε γρήγορα στις ‘’κακοτοπιές’’! Δηλαδή δεν αλλάζαμε έγκαιρα τακτική όταν βλέπαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά… Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ματς με τη Φινλανδία, όπου αφήσαμε έναν παίκτη να σκοράρει ασταμάτητα χωρίς να αλλάξουμε τον τρόπο αντιμετώπισής του για 35’…
5. Η επιλογή της επίθεσης από το low post με τα 4άρια μας (κυρίως) δεν ήταν και τόσο λάθος. Το λάθος ήταν ότι επιμέναμε να προσπαθούμε από εκεί ακόμα και όταν αυτό δεν μας έβγαινε. Δηλαδή φάνηκε ότι σε κάποια παιχνίδια δεν είχαμε plan B και plan C που πάντα χρειάζεται, σε όποιο επίπεδο κι αν παίζεις. Έτσι ήμασταν απόλυτα προβλέψιμοι και γίναμε έρμαιο των αντιπάλων μας σε όλα σχεδόν τα ντέρμπυ…
6. Η ομάδα φαινόταν να μην πιστεύει στην άμυνα. Βλέποντας την να παίζει έβλεπες ότι η άμυνα δεν ήταν η προτεραιότητά της. Το ελληνικό μπάσκετ έχει σαν σημείο αναφοράς την ‘’έξυπνη’’ και δυνατή άμυνα και αυτό δεν το είδαμε ποτέ στο φετινό ευρωμπάσκετ από την Εθνική μας…
7. Δεν ξέρω κατά πόσο το προπονητικό team ήταν πραγματικό ‘’team’’ σε αυτό το ευρωμπάσκετ. Η εικόνα που έβγαινε προς τα έξω δείχνει το εντελώς αντίθετο! Η εμπειρία μου τόσα χρόνια στους πάγκους, μου δίνει τη δυνατότητα να μπορώ να ‘’διαβάσω’’ τι μπορεί να συμβαίνει σε έναν πάγκο… Φαινόταν ότι δεν υπήρχε καμία επαφή μεταξύ των προπονητών, πράγμα αδιανόητο για τέτοιο επίπεδο. Βέβαια αναφέρω τι φαινόταν. Την πραγματικότητα τη γνωρίζουν μόνο μέσα στην ίδια την ομάδα
8. Δεν είχαμε καλή φυσική κατάσταση, σε σύγκριση πάντα με τις άλλες ομάδες. Μετά τα δύο πρώτα παιχνίδια η εθνική μας ξεφούσκωσε και σωματικά. Έδειχνε ότι δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους αντιπάλους της και όπως φάνηκε δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τον ρυθμό των συνεχόμενων αγώνων. Γνωρίζω τον γυμναστή της εθνικής και ξέρω ότι πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους στο είδος του. Έτσι λοιπόν αναρωτιέμαι γιατί συνέβη αυτό... Μήπως γενικά έχουμε πάψει να θεωρούμε τη Φυσική Κατάσταση σημαντικό κομμάτι στο μπάσκετ; Αν συμβαίνει αυτό, είναι καιρός να αναθεωρήσουμε γιατί η εξέλιξη μας άφησε μάλλον πίσω, ίσως για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια στο μπάσκετ…
Σε προπονητικό
επίπεδο, έχω αρκετές ενστάσεις για τον
τρόπο που χτίστηκε η ομάδα, για τον τρόπο που παίζαμε και για τον τρόπο που
χρησιμοποιήθηκαν ή δεν χρησιμοποιήθηκαν κάποιοι παίκτες από τον coach Τρινκέρι. Πριν όμως ρίξουμε τα βέλη μας στον Ιταλό θα
πρέπει να δούμε αν μπορούσε τελικά να κάνει αυτό που ήθελε ή όχι.
Αν μπορούσε,
τότε απέτυχε παταγωδώς!
Αν δεν
μπορούσε τότε και πάλι έχει την ευθύνη γι αυτό που συνέβη τελικά! Και αυτό γιατί θα έπρεπε να παραιτηθεί από
την αρχή και όχι να κάνει τα χατήρια
κάποιων στο βωμό της προπονητικής καταξίωσης… Πάντως δεν νομίζω ότι θα
μάθουμε ποτέ τι ακριβώς ισχύει…
Κλείνοντας
θα αναφέρω αυτό που είχα πει και στο παρελθόν:
Θεωρώ λάθος να βρίσκεται στον πάγκο της Εθνικής
Ελλάδας ξένος προπονητής! Ειδικά μάλιστα
όταν αυτός είναι άπειρος και μάλλον εκκεντρικός, τότε τo πράγμα γίνεται ‘’δύσκολο’’. Και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι
περισσότερο είχε ο Τρινκέρι από τον Πεδουλάκη, τον Μπαρζώκα, τον Κατσικάρη, τον Μίσσα και μια σειρά ακόμα από καλούς
έλληνες προπονητές;
Γιατί να μην δοθεί
μια ευκαιρία στον Σούλη Μαρκόπουλο να δουλέψει στην εθνική μας; Άλλωστε όπου
έχει δουλέψει έχει επιτυχίες! Γιατί να
μην επιστρέψει ο Γιαννάκης; Διαφωνεί κανείς
ότι είναι ο πιο πετυχημένος ομοσπονδιακός
των τελευταίων ετών; Ακόμα και ο
Ζούρος για ένα σουτ απέτυχε και όχι για την γενική εικόνα, όπως ήταν η φετινή…
Η ομοσπονδία
μας πρέπει να εμπιστευτεί τους έλληνες προπονητές. Το ελληνικό μπάσκετ έχει
ταυτότητα που πρέπει να διατηρήσουμε και όχι να την αλλοιώσουμε. Οι εναλλαγές ξένων προπονητών σημαίνει
εναλλαγές φιλοσοφιών, κάτι που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μπασκετικό
χάος. Ας αποφύγουμε αυτό το λάθος και ας
απολαύσουμε το μπάσκετ όπως έχουμε μάθει να κάνουμε εδώ και πολλά χρόνια στη
χώρα μας.
Δεσποτάκης Μάριος
Basketball Coach
