Στις αρχές της 10ετίας του 1990 υπηρετούσα την στρατιωτική μου θητεία στη Καστοριά
και κάθε μέρα έκανα προπόνηση με την τοπική ομάδα για να μένω σε καλή
κατάσταση. Εκεί λοιπόν υπήρχε ένας πιτσιρικάς, ψηλόλιγνος, με μακριά
άκρα και αρκετό ταλέντο. Ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης ο οποίος τότε έκανε τα πρώτα του βήματα στο παρκέ και φυσικά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την εξέλιξη που θα είχε…
Ο Διαμαντίδης κατάφερε να συγκεντρώσει επάνω του όλα τα χαρακτηριστικά εκείνα που χρειάζεται ένας παίκτης για να είναι υπερπολύτιμος για οποιαδήποτε ομάδα στον πλανήτη. Στην προσωπική άμυνα μπορεί να μαρκάρει και στις πέντε θέσεις, κοντά και μακριά από το καλάθι και φυσικά στον αέρα, αφού είναι χαρακτηριστική η ευχέρειά του στα κοψίματα.
Στην επίθεση θα μπορούσε να είναι μεγάλος σκόρερ, όμως αυτός έχει επιλέξει να είναι πιο ολοκληρωμένος. Σουτάρει και ποστάρει καλά, το drive του είναι αποτελεσματικό και ταυτόχρονα πασάρει και σκρινάρει άψογα! Σίγουρα δεν είναι στο επίπεδο του Γκάλη, του Γιαννάκη και του Χριστοδούλου, όμως γράφει τη δική του ιστορία στο χώρο και πραγματικά έχει προσφέρει στο ελληνικό μπάσκετ και μπορεί να προσφέρει ακόμα περισσότερα.
Εδώ αρχίζει και η δική μου ένσταση για την απόφασή του να αποχωρήσει από την Εθνική ομάδα:
Πιστεύω ότι ένας αθλητής δεν έχει το δικαίωμα να μην ακολουθεί την Εθνική ομάδα, εκτός αν κάποιο σοβαρό πρόβλημα δεν του το επιτρέπει! Είναι υποχρέωση του και καθήκον του να προσφέρει τα πάντα γι αυτήν και να την εγκαταλείπει μόνον όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και αφού πλέον δεν θα υπάρχει κάτι άλλο να προσφέρει. Ο Διαμαντίδης σίγουρα έχει όλες τις προϋποθέσεις να δώσει πολλά στην Εθνική ακόμα.
Είναι μόλις 30 ετών, κάτι που σημαίνει ότι βρίσκεται στην καλύτερη ηλικία για ώριμο και ποιοτικό μπάσκετ. Θα τον παραπέμψω στις τεράστιες προσωπικότητες του ελληνικού μπάσκετ, οι οποίοι σταμάτησαν να παίζουν στην Εθνική ομάδα μόνον όταν δεν μπορούσαν άλλο να αγωνίζονται στο επίπεδο που ο κόσμος τους ήξερε! Αυτό από μόνο του ήταν αρκετό για να τους βάλει για πάντα μέσα στην καρδιά των ελλήνων, πέρα από κάθε σωματειακή προτίμηση.
Δυστυχώς κάτι τέτοιο μάλλον δεν θα συμβεί με τον Δημήτρη… Η επιλογή του να αφήσει την ομάδα σε αυτή τη δύσκολη φάση της είναι λάθος 100%. Ειδικά τώρα που η Εθνική τον έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ο κόσμος ξενερώνει με τέτοιες συμπεριφορές και ειδικά ο απλός φίλαθλος, ο απλός έλληνας, αυτός για τον οποίο υπάρχει η Εθνική ομάδα…
Παρόλα αυτά, η ζωή συνεχίζεται και σίγουρα κανείς δεν είναι αναντικατάστατος. Η Εθνική θα βρει τον δρόμο της εύκολα ή δύσκολα. Το θέμα είναι αν θα ξαναβρεί παίκτες με την προσωπικότητα και το μεγαλείο του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φάνη κτλ. Παίκτες που ο κόσμος θα ταυτιστεί μαζί τους και θα βγει στους δρόμους γι αυτούς, ανεξάρτητα από Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό! Ο Διαμαντίδης πίστευα ότι θα μπορούσε να είναι ένας από αυτούς, ειδικά τώρα…
Δεσποτάκης Μαριος
Basketball Coach
Ο Διαμαντίδης κατάφερε να συγκεντρώσει επάνω του όλα τα χαρακτηριστικά εκείνα που χρειάζεται ένας παίκτης για να είναι υπερπολύτιμος για οποιαδήποτε ομάδα στον πλανήτη. Στην προσωπική άμυνα μπορεί να μαρκάρει και στις πέντε θέσεις, κοντά και μακριά από το καλάθι και φυσικά στον αέρα, αφού είναι χαρακτηριστική η ευχέρειά του στα κοψίματα.
Στην επίθεση θα μπορούσε να είναι μεγάλος σκόρερ, όμως αυτός έχει επιλέξει να είναι πιο ολοκληρωμένος. Σουτάρει και ποστάρει καλά, το drive του είναι αποτελεσματικό και ταυτόχρονα πασάρει και σκρινάρει άψογα! Σίγουρα δεν είναι στο επίπεδο του Γκάλη, του Γιαννάκη και του Χριστοδούλου, όμως γράφει τη δική του ιστορία στο χώρο και πραγματικά έχει προσφέρει στο ελληνικό μπάσκετ και μπορεί να προσφέρει ακόμα περισσότερα.
Εδώ αρχίζει και η δική μου ένσταση για την απόφασή του να αποχωρήσει από την Εθνική ομάδα:
Πιστεύω ότι ένας αθλητής δεν έχει το δικαίωμα να μην ακολουθεί την Εθνική ομάδα, εκτός αν κάποιο σοβαρό πρόβλημα δεν του το επιτρέπει! Είναι υποχρέωση του και καθήκον του να προσφέρει τα πάντα γι αυτήν και να την εγκαταλείπει μόνον όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και αφού πλέον δεν θα υπάρχει κάτι άλλο να προσφέρει. Ο Διαμαντίδης σίγουρα έχει όλες τις προϋποθέσεις να δώσει πολλά στην Εθνική ακόμα.
Είναι μόλις 30 ετών, κάτι που σημαίνει ότι βρίσκεται στην καλύτερη ηλικία για ώριμο και ποιοτικό μπάσκετ. Θα τον παραπέμψω στις τεράστιες προσωπικότητες του ελληνικού μπάσκετ, οι οποίοι σταμάτησαν να παίζουν στην Εθνική ομάδα μόνον όταν δεν μπορούσαν άλλο να αγωνίζονται στο επίπεδο που ο κόσμος τους ήξερε! Αυτό από μόνο του ήταν αρκετό για να τους βάλει για πάντα μέσα στην καρδιά των ελλήνων, πέρα από κάθε σωματειακή προτίμηση.
Δυστυχώς κάτι τέτοιο μάλλον δεν θα συμβεί με τον Δημήτρη… Η επιλογή του να αφήσει την ομάδα σε αυτή τη δύσκολη φάση της είναι λάθος 100%. Ειδικά τώρα που η Εθνική τον έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ο κόσμος ξενερώνει με τέτοιες συμπεριφορές και ειδικά ο απλός φίλαθλος, ο απλός έλληνας, αυτός για τον οποίο υπάρχει η Εθνική ομάδα…
Παρόλα αυτά, η ζωή συνεχίζεται και σίγουρα κανείς δεν είναι αναντικατάστατος. Η Εθνική θα βρει τον δρόμο της εύκολα ή δύσκολα. Το θέμα είναι αν θα ξαναβρεί παίκτες με την προσωπικότητα και το μεγαλείο του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φάνη κτλ. Παίκτες που ο κόσμος θα ταυτιστεί μαζί τους και θα βγει στους δρόμους γι αυτούς, ανεξάρτητα από Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό! Ο Διαμαντίδης πίστευα ότι θα μπορούσε να είναι ένας από αυτούς, ειδικά τώρα…
Δεσποτάκης Μαριος
Basketball Coach
