Καθημερινά διαπιστώνουμε ότι η οικονομική κρίση
έχει επηρεάσει όλους τους επαγγελματικούς και κοινωνικούς χώρους και
φυσικά το μπάσκετ δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Από την Α1
μέχρι την Δ’ ΕΣΚΑ βλέπουμε την τάση των ομάδων να
αναθεωρούν πολλές από τις απόψεις που είχαν ως προς τη λειτουργία τους
μέχρι σήμερα. Τι ακριβώς συμβαίνει λοιπόν και ποιες είναι οι λύσεις που
υπάρχουν?
Όλες οι δυσκολίες ξεκινούν από την έλλειψη χρημάτων. Ας δούμε όμως ποια είναι ή καλύτερα ποια ήταν μέχρι πρότινος τα έσοδα ενός ερασιτεχνικού σωματείου. Και θα ασχοληθούμε με τα ερασιτεχνικά σωματεία γιατί πιστεύω ότι εκεί υπάρχουν τα σοβαρότερα προβλήματα στο ελληνικό μπάσκετ. Το ερασιτεχνικό μπάσκετ είναι η βάση και εκεί πρωτίστως πρέπει οι αρμόδιοι να προσπαθήσουν να δώσουν λύσεις…
Οι χορηγοί πάντα ήταν σοβαροί χρηματοδότες για τα σωματεία, παρότι ήξεραν ότι δύσκολα θα ‘’γυρίσουν’’ πίσω τα χρήματα τους, τουλάχιστον άμεσα.
Στη συνέχεια οι διάφοροι φίλοι της ομάδας που είχαν τη δυνατότητα να δώσουν από το περίσσευμά τους, βοηθούσαν σημαντικά.
Οι κρατικές επιχορηγήσεις, αν και πενιχρές τις περισσότερες φορές, ήταν μια σημαντική ανάσα και κάλυπταν κάποιες εκκρεμότητες.Για τους τυχερούς, η βοήθεια από τους τοπικούς φορείς ήταν πάντα σωτήρια. Υπήρχαν σωματεία που από τους Δήμους κάλυπταν το μεγαλύτερο κομμάτι του προϋπολογισμού τους.
Τέλος, οι ακαδημίες των ομάδων μπορούσαν να αποφέρουν σημαντικά έσοδα, ικανά πολλές φορές να αποτελέσουν τη βάση για την επιβίωση τους.
Τι συμβαίνει όμως σήμερα? Ας πάρουμε τα πράγματα με την ίδια σειρά:
Οι χορηγοί ο ένας μετά τον άλλον αποχωρούν κι εγώ το βρίσκω πολύ λογικό με βάση τη σημερινή κατάσταση. Πως είναι δυνατόν να βάζει κάποιος χρήματα στο μπάσκετ όταν κινδυνεύει να κλείσει η επιχείρησή του, η εταιρία του, ή τον πιέζει η οικογένειά του? Η αποχώρηση από το μπάσκετ είναι σίγουρα η πρώτη περικοπή που θα κάνει για να προστατέψει τον εαυτό του…
Το ίδιο ισχύει και για τους φίλους των ομάδων. Καλό το χόμπι, όμως όλοι προτιμούν να κρατούν τα χρήματα τους όταν υπάρχει οικονομική κρίση και αβέβαιο μέλλον…
Οι κρατικές επιχορηγήσεις είναι πλέον ανύπαρκτες. Η ΓΓΑ αδυνατεί να δώσει χρήματα και κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα πληρώσει τα σωματεία. Έτσι λοιπόν κανείς δεν μπορεί να βασιστεί εκεί…
Η τοπική αυτοδιοίκηση σε κάποιες περιπτώσεις αντέχει ακόμα, όμως ενόψει ‘’Καλλικράτη’’ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα, τουλάχιστον μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο…
Όσοι είχαν φροντίσει να καλιεργήσουν τις υποδομές τους θα επιβιώσουν ευκολότερα. Οι υπόλοιποι θα δυσκολευτούν πολύ…
Όπως διαπιστώνουμε, τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλά για τους περισσότερους. Υπάρχει όμως λύση για όλα αυτά? Μπορούμε να κάνουμε κάτι για να ξεφύγουμε από το διαφαινόμενο αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται το ερασιτεχνικό μπάσκετ? Από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και πάντα προσπαθώ να διακρίνω το κέρδος που μπορεί να προκύψει από κάθε πρόβλημα που έχω να αντιμετωπίσω!
Νομίζω ότι η λύση βρίσκεται δίπλα μας, ή καλύτερα πίσω μας! Για να γίνω πιο σαφής, θα πω απλά ότι πρέπει απαραίτητα να κάνουμε στροφή στο παρελθόν, με μοντέρνο όμως τρόπο! Τι σημαίνει όμως αυτό?
Αρχικά πρέπει οι ομάδες θα οργανώσουν εκ νέου τις ακαδημίες τους σε όλα τα επίπεδα! Σε μια τέτοια κίνηση υπάρχει βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο κέρδος.
Βραχυπρόθεσμα έχουμε τις εισπράξεις από τις συνδρομές των παιδιών. Ξέρω ότι ακούγεται πεζό, όμως αυτή είναι η πραγματικότητα! Χωρίς αυτές τις εισπράξεις δεν μπορούν να πληρωθούν οι προπονητές, το αθλητικό υλικό και πολλά ακόμα.
Το μακροπρόθεσμο κέρδος είναι πολύ σημαντικό και αφορά στους παίκτες που θα βγουν από τα σπλάχνα της ομάδας και θα γίνουν η σημαία του συλλόγου τους! Αυτό θα δημιουργήσει άλλη δυναμική, περισσότερο συναίσθημα και αγάπη και φυσικά είναι αυτονόητο που μπορεί να οδηγήσει όλο αυτό. Δεν έχουν περάσει και πάρα πολλά χρόνια από την εποχή που βλέπαμε ομάδες να καθιερώνονται βασισμένες στα δικά τους παιδιά…
Για τις κρατικές επιχορηγήσεις τα πράγματα δεν πιστεύω ότι θα αλλάξουν και πολύ σύντομα. Στους Δήμους όμως αρέσει να βλέπουν σωματεία που δουλεύουν με δικά τους παιδιά. Σε αυτές τις περιπτώσεις βοηθούν, γιατί θέλουν να έχουν την καλή γνώμη (και τις ψήφους…) των γονιών και γενικά των ανθρώπων της περιοχής τους. Έτσι, η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να είναι ένας σοβαρός πόρος για ένα σωματείο, αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις…
Οι απολαβές των παικτών πρέπει να μπουν πλέον σε μια διαφορετική λογική, ανάλογη με την κατάσταση που βιώνουμε. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πλέον πολλά ερασιτεχνικά σωματεία που μπορούν να πληρώνουν ‘’μισθούς’’ στους παίκτες. Αυτό οι παίκτες δεν το έχουν αντιληφτεί με αποτέλεσμα να υπάρχει μια αρρωστημένη κατάσταση: οι παίκτες ζητάνε, οι ομάδες υπόσχονται και τελικά μετά τα Χριστούγεννα όλοι παίζουν ‘’κυνηγητό’’ !
Θεωρώ ότι μόνον οδοιπορικά πλέον μπορεί ένα σωματείο να πληρώσει σε αυτό το επίπεδο. Έτσι θα υπάρχει συνέπεια, ηρεμία και όλοι θα μπορούν να δουλέψουν απερίσπαστοι. Τι είναι καλύτερο? Να ξέρει κάποιος ότι θα παίρνει σίγουρα 350 ευρώ το μήνα ή ότι ίσως πάρει 700 ευρώ το μήνα? Μου έρχονται στο μυαλό πολλά παραδείγματα ομάδων που τον 4ο μήνα σταμάτησαν να πληρώνουν, ενώ αντίθετα κάποια άλλα ήταν άψογα στις υποχρεώσεις τους γιατί απλά έδιναν αυτά που μπορούσαν και όχι αυτά που ίσως έβρισκαν στη πορεία…
Θεωρώ τον αυτό μου τυχερό γιατί έζησα μέχρι σήμερα τρεις διαφορετικές φάσεις στο ερασιτεχνικό μπάσκετ:
Πρώτα υπήρχε ο υγιής ερασιτεχνισμός, στη συνέχεια μας προέκυψε ο ‘’δήθεν’’ επαγγελματισμός και τώρα έχουμε την προσπάθεια να μαζευτούν τα ασυμμάζευτα! Η δεύτερη περίπτωση έκανε τεράστια ζημιά στο μπάσκετ! Κάποιοι, οι οποίοι θα έπρεπε να πληρώνουν για να βρίσκονται στο χώρο, χρησιμοποίησαν το μπασκετάκι για να γεμίσουν τις τσέπες τους και να ικανοποιήσουν τις όποιες ανάγκες τους! Και η ζημιά έγινε…
Αν όλοι προσπαθήσουμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα και προσγειωθούμε στη πραγματικότητα θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά. Το μπάσκετ χρειάζεται στήριξη και είναι σίγουρο ότι μόνον εμείς οι ίδιοι μπορούμε να το βοηθήσουμε να αντιδράσει σωστά στις δύσκολές στιγμές που περνάμε!
Εύχομαι να έχουμε όλοι μια καλή και εποικοδομητική σεζόν, με υγεία και ηρεμία.
Δεσποτάκης Μάριος
Basketball Coach
Όλες οι δυσκολίες ξεκινούν από την έλλειψη χρημάτων. Ας δούμε όμως ποια είναι ή καλύτερα ποια ήταν μέχρι πρότινος τα έσοδα ενός ερασιτεχνικού σωματείου. Και θα ασχοληθούμε με τα ερασιτεχνικά σωματεία γιατί πιστεύω ότι εκεί υπάρχουν τα σοβαρότερα προβλήματα στο ελληνικό μπάσκετ. Το ερασιτεχνικό μπάσκετ είναι η βάση και εκεί πρωτίστως πρέπει οι αρμόδιοι να προσπαθήσουν να δώσουν λύσεις…
Οι χορηγοί πάντα ήταν σοβαροί χρηματοδότες για τα σωματεία, παρότι ήξεραν ότι δύσκολα θα ‘’γυρίσουν’’ πίσω τα χρήματα τους, τουλάχιστον άμεσα.
Στη συνέχεια οι διάφοροι φίλοι της ομάδας που είχαν τη δυνατότητα να δώσουν από το περίσσευμά τους, βοηθούσαν σημαντικά.
Οι κρατικές επιχορηγήσεις, αν και πενιχρές τις περισσότερες φορές, ήταν μια σημαντική ανάσα και κάλυπταν κάποιες εκκρεμότητες.Για τους τυχερούς, η βοήθεια από τους τοπικούς φορείς ήταν πάντα σωτήρια. Υπήρχαν σωματεία που από τους Δήμους κάλυπταν το μεγαλύτερο κομμάτι του προϋπολογισμού τους.
Τέλος, οι ακαδημίες των ομάδων μπορούσαν να αποφέρουν σημαντικά έσοδα, ικανά πολλές φορές να αποτελέσουν τη βάση για την επιβίωση τους.
Τι συμβαίνει όμως σήμερα? Ας πάρουμε τα πράγματα με την ίδια σειρά:
Οι χορηγοί ο ένας μετά τον άλλον αποχωρούν κι εγώ το βρίσκω πολύ λογικό με βάση τη σημερινή κατάσταση. Πως είναι δυνατόν να βάζει κάποιος χρήματα στο μπάσκετ όταν κινδυνεύει να κλείσει η επιχείρησή του, η εταιρία του, ή τον πιέζει η οικογένειά του? Η αποχώρηση από το μπάσκετ είναι σίγουρα η πρώτη περικοπή που θα κάνει για να προστατέψει τον εαυτό του…
Το ίδιο ισχύει και για τους φίλους των ομάδων. Καλό το χόμπι, όμως όλοι προτιμούν να κρατούν τα χρήματα τους όταν υπάρχει οικονομική κρίση και αβέβαιο μέλλον…
Οι κρατικές επιχορηγήσεις είναι πλέον ανύπαρκτες. Η ΓΓΑ αδυνατεί να δώσει χρήματα και κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα πληρώσει τα σωματεία. Έτσι λοιπόν κανείς δεν μπορεί να βασιστεί εκεί…
Η τοπική αυτοδιοίκηση σε κάποιες περιπτώσεις αντέχει ακόμα, όμως ενόψει ‘’Καλλικράτη’’ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα, τουλάχιστον μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο…
Όσοι είχαν φροντίσει να καλιεργήσουν τις υποδομές τους θα επιβιώσουν ευκολότερα. Οι υπόλοιποι θα δυσκολευτούν πολύ…
Όπως διαπιστώνουμε, τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλά για τους περισσότερους. Υπάρχει όμως λύση για όλα αυτά? Μπορούμε να κάνουμε κάτι για να ξεφύγουμε από το διαφαινόμενο αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται το ερασιτεχνικό μπάσκετ? Από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και πάντα προσπαθώ να διακρίνω το κέρδος που μπορεί να προκύψει από κάθε πρόβλημα που έχω να αντιμετωπίσω!
Νομίζω ότι η λύση βρίσκεται δίπλα μας, ή καλύτερα πίσω μας! Για να γίνω πιο σαφής, θα πω απλά ότι πρέπει απαραίτητα να κάνουμε στροφή στο παρελθόν, με μοντέρνο όμως τρόπο! Τι σημαίνει όμως αυτό?
Αρχικά πρέπει οι ομάδες θα οργανώσουν εκ νέου τις ακαδημίες τους σε όλα τα επίπεδα! Σε μια τέτοια κίνηση υπάρχει βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο κέρδος.
Βραχυπρόθεσμα έχουμε τις εισπράξεις από τις συνδρομές των παιδιών. Ξέρω ότι ακούγεται πεζό, όμως αυτή είναι η πραγματικότητα! Χωρίς αυτές τις εισπράξεις δεν μπορούν να πληρωθούν οι προπονητές, το αθλητικό υλικό και πολλά ακόμα.
Το μακροπρόθεσμο κέρδος είναι πολύ σημαντικό και αφορά στους παίκτες που θα βγουν από τα σπλάχνα της ομάδας και θα γίνουν η σημαία του συλλόγου τους! Αυτό θα δημιουργήσει άλλη δυναμική, περισσότερο συναίσθημα και αγάπη και φυσικά είναι αυτονόητο που μπορεί να οδηγήσει όλο αυτό. Δεν έχουν περάσει και πάρα πολλά χρόνια από την εποχή που βλέπαμε ομάδες να καθιερώνονται βασισμένες στα δικά τους παιδιά…
Για τις κρατικές επιχορηγήσεις τα πράγματα δεν πιστεύω ότι θα αλλάξουν και πολύ σύντομα. Στους Δήμους όμως αρέσει να βλέπουν σωματεία που δουλεύουν με δικά τους παιδιά. Σε αυτές τις περιπτώσεις βοηθούν, γιατί θέλουν να έχουν την καλή γνώμη (και τις ψήφους…) των γονιών και γενικά των ανθρώπων της περιοχής τους. Έτσι, η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να είναι ένας σοβαρός πόρος για ένα σωματείο, αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις…
Οι απολαβές των παικτών πρέπει να μπουν πλέον σε μια διαφορετική λογική, ανάλογη με την κατάσταση που βιώνουμε. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πλέον πολλά ερασιτεχνικά σωματεία που μπορούν να πληρώνουν ‘’μισθούς’’ στους παίκτες. Αυτό οι παίκτες δεν το έχουν αντιληφτεί με αποτέλεσμα να υπάρχει μια αρρωστημένη κατάσταση: οι παίκτες ζητάνε, οι ομάδες υπόσχονται και τελικά μετά τα Χριστούγεννα όλοι παίζουν ‘’κυνηγητό’’ !
Θεωρώ ότι μόνον οδοιπορικά πλέον μπορεί ένα σωματείο να πληρώσει σε αυτό το επίπεδο. Έτσι θα υπάρχει συνέπεια, ηρεμία και όλοι θα μπορούν να δουλέψουν απερίσπαστοι. Τι είναι καλύτερο? Να ξέρει κάποιος ότι θα παίρνει σίγουρα 350 ευρώ το μήνα ή ότι ίσως πάρει 700 ευρώ το μήνα? Μου έρχονται στο μυαλό πολλά παραδείγματα ομάδων που τον 4ο μήνα σταμάτησαν να πληρώνουν, ενώ αντίθετα κάποια άλλα ήταν άψογα στις υποχρεώσεις τους γιατί απλά έδιναν αυτά που μπορούσαν και όχι αυτά που ίσως έβρισκαν στη πορεία…
Θεωρώ τον αυτό μου τυχερό γιατί έζησα μέχρι σήμερα τρεις διαφορετικές φάσεις στο ερασιτεχνικό μπάσκετ:
Πρώτα υπήρχε ο υγιής ερασιτεχνισμός, στη συνέχεια μας προέκυψε ο ‘’δήθεν’’ επαγγελματισμός και τώρα έχουμε την προσπάθεια να μαζευτούν τα ασυμμάζευτα! Η δεύτερη περίπτωση έκανε τεράστια ζημιά στο μπάσκετ! Κάποιοι, οι οποίοι θα έπρεπε να πληρώνουν για να βρίσκονται στο χώρο, χρησιμοποίησαν το μπασκετάκι για να γεμίσουν τις τσέπες τους και να ικανοποιήσουν τις όποιες ανάγκες τους! Και η ζημιά έγινε…
Αν όλοι προσπαθήσουμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα και προσγειωθούμε στη πραγματικότητα θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά. Το μπάσκετ χρειάζεται στήριξη και είναι σίγουρο ότι μόνον εμείς οι ίδιοι μπορούμε να το βοηθήσουμε να αντιδράσει σωστά στις δύσκολές στιγμές που περνάμε!
Εύχομαι να έχουμε όλοι μια καλή και εποικοδομητική σεζόν, με υγεία και ηρεμία.
Δεσποτάκης Μάριος
Basketball Coach
